Vorig jaar zijn we verhuisd. Omdat er iets was misgelopen bij de post hadden we onze uitnodiging niet tijdig ontvangen. Het leek alsof er letterlijk een mes door mijn hart ging toen we de uitnodiging vonden, een maand te laat. Van alles ging er door me heen. Hadden ze haar naam nu wel vernoemd? Verdorie, ik had net zo'n behoefte aan een herdenking...
Meteen belde ik de pastorale dienst. Wat werd ik daar goed ontvangen! Na een goed gesprek met de pastor werden er nog foto's getoond. Ik kreeg het boekje mee van de viering én een aandenken dat ze voor elk kindje hadden gemaakt. Ik was zo opgelucht te horen dat Kobie haar naam wel werd vernoemd. Daarna was er op dienst intensieve neonatale zorgen ook nog ruimte voor een goed gesprek. Zulke dingen zijn belangrijk in een rouwproces, gelukkig beseffen ze dat in het ziekenhuis!
Steunende woorden van iemand: "Ik denk dat her-denken gewoon nog niet van toepassing is, omdat ze waarschijnlijk nog niet 1 dag uit jullie gedachten is gegaan."
Maar Kobie wordt dus dit jaar opnieuw vernoemd, ik ben de mensen van de organisatie zo dankbaar daarvoor!
We zijn wel met dubbele gevoelens op de uitnodiging ingegaan. Normaal gezien zou ik nu immers al goed zichtbaar zwanger geweest zijn. Dan zou ik nooit naar de viering zijn gegaan.
Maar anderzijds komt het wel heel goed uit, misschien kunnen we ons pas verloren kindje in gedachten mee herdenken. Als het verdriet tegen dan niet nog steeds te broos is natuurlijk, we zien wel.
In het boekje van de viering vonden we het volgende verhaal terug, we gebruikten het op onze eigen herdenking van augustus 2011:
Het verhaal van de drie bomen
Gisteren was ik in het bos.
Op
zoek naar drie bomen,
Drie
bomen die ik gekend had.
Drie
bomen
Die
alle drie een tak hadden verloren.
Drie
bomen die daar alle drie
Op
een andere manier mee om gegaan waren.
Gisteren.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De
eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies
En
zei ieder voorjaar
Als
de zon hem uitnodigde om te groeien:
“Dat
kan ik niet want ik mis een tak”.
De
tweede boom was geschrokken van de pijn
En
had snel besloten
Om
het verlies te vergeten.
De
derde boom was ook geschrokken van de pijn.
Had
diep gerouwd om het verlies.
En
het eerste voorjaar
Dat
de zon hem uitnodigde te groeien
Had
hij gezegd: “Dit jaar nog niet”.
Maar
de zon kwam het jaar daarop terug.
Nu
zei de boom:
“Ja
zon, verwarm mij,
Opdat
ik mijn wonde kan verwarmen en verzorgen.
Mijn
wonde heeft warmte nodig
Zodat
hij weet dat hij erbij hoort”.
En
het derde jaar dat de zon terugkwam
Sprak
de boom:
“Ja
zon, laat mij maar groeien,
Want
er is nog zoveel te groeien!”
Na
wat zoeken vond ik de drie bomen.
De
eerste boom was klein gebleven.
De
plaats van de wonde was duidelijk te zien,
Het
was het hoogste punt van de boom.
De
tweede boom was geen boom meer.
Een
voorjaarsstorm had hem doen omwaaien.
De
plek van de wonde moest ik zoeken
Achter
een heleboel bladeren die ik vond.
De
derde boom was het moeilijkst te vinden,
Want
ik had niet verwacht
Dat
hij zo groot en sterk was geworden.
Maar
ondertussen kon ik hem herkennen
Aan
de dichtgegroeide wonde
Die
heel ontvankelijk in het zonlicht stond!
(Evert Landwaard)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten