donderdag 22 maart 2012

Herdenkingsdienst in het ziekenhuis

Eindelijk was het zover, de herdenkingsdienst waar we zolang naar uitkeken. Het ziekenhuis organiseert elk jaar een herdenkingsdienst voor de kindjes die afgelopen jaar zijn overleden. In een vorige blog schreef ik over waarom we er vorig jaar niet bij konden zijn.

Ergens was ik wel blij. Als we de herdenkingsdienst van vorig jaar niet hadden gemist, waren we er dit jaar niet meer bij geweest. Nu was het een goed moment.
We, mijn man en ik, wandelden door de gangen er naartoe. Als vanzelfsprekend dacht ik terug aan die laatste keer, die keer dat we 's morgensvroeg halsoverkop naar Kobie toerenden. We stapten in de lift, de lift die ik op 17 augustus 2010 met veel paniek tegenhield. Een man met een grote kar die toen stond te wachten op de lift, maakte ik duidelijk niet in te stappen en ons eerst te laten gaan. In tegenstelling tot toen stapten we nu heel langzaam. Rustig wilde ik alle indrukken absorberen. Vol ongeloof wandelden we door de gangen die vreemd maar ook vertrouwd aanvoelden. Waarom toch, waarom kennen wij dit gedeelte van dit ziekenhuis zo goed? Het gedeelte waar je liever niet mee te maken krijgt...

Er is veel volk voor de viering. Ai, helemaal achteraan zitten, daar heb ik geen zin in nu. Gelukkig is er vooraan verrassend veel plaats. We zitten op de tweede rij, niemand voor ons. 

De viering begint. Al bij het eerste liedje ben ik meteen enorm geraakt. Een lied dat ik enkele weken voor het eerst hoorde en waarvan ik al wist het te gebruiken voor Kobie's tweede herdenking volgende zomer thuis:
My precious child:





De pastor legt uit dat op het podium een rivier is nagemaakt. In die rivier zullen we straks vaasjes in de vorm van een druppel plaatsen, symbool voor al de tranen die vergoten zijn, maar die nu samenvloeien in één grote stroom.
Zoals wij hier ook samen zijn tot troost van elkaar, tot steun voor elkaar.
Eerst werden we uitgenodigd een drijfkaarsje te komen aansteken dat je vervolgens in een schaal plaatste. Op die manier worden onze kindjes met liefde en warmte omringd.



Eén voor één werden de namen afgeroepen van de overleden kindjes. Ook de kindjes die zo klein waren dat ze geen naam droegen kregen een druppeltje. Zo kreeg de rivier meer en meer vorm, alles werd mooi verbonden met elkaar.


Op het einde van de viering mocht je het druppeltje van je kindje komen halen. Vele koppels zag ik naar voren komen. Het drong tot me door dat het allemaal jonge mensen zijn, net zoals wij. Jonge mensen met zo een immens groot verdriet. Ik voel dat we niet de enige zijn, ik voel verbondenheid en steun. 


Er waren nog hele mooie elementen in de viering zoals deze zeven wensen:

We wensen dat alle kindjes die we hier vanavond in herinnering hebben gebracht, een blijvend plekje in ons hart mogen behouden.
We wensen aan alle mama’s en papa’s licht en kracht om een toekomst uit te bouwen waarin ook plaats is voor de mooie dingen van het leven. 
We wensen alle broertjes en zusjes van de kindjes die wij hier vandaag gedenken dat zij mogen opgroeien als gelukkige kinderen in een warme thuis.  
We wensen alle familieleden van de kindjes die we hier hebben herdacht veel moed en sterkte om het leven met zijn licht- en schaduwzijden recht in de ogen te kijken.
We wensen alle mensen die hier in het ziekenhuis hun beste zorg besteden aan kleine kindjes en hun ouders dat zij steeds opnieuw in zichzelf rust en draagkracht vinden.
We wensen alle kindjes die nu opgenomen zijn in dit ziekenhuis dat zij mogen ervaren dat zij met liefde omringd worden.
We wensen alle kinderen op de hele wereld het vooruitzicht op vreugde en geluk.  



Verhaal: Over de grote rivier

Op een dag zei haas tegen wasbeer :
‘Ik moet op reis, maar ik kan jou niet meenemen.
Eend, olifant en muis blijven hier bij jou.’
‘Ga je dan helemaal alleen op reis ?’ zei wasbeer.
‘Wij kunnen je toch helpen ? Je moet een rivier oversteken
en die is heel breed en heel diep.’
Haas knikte. ‘Ja, het is een grote rivier.
Maar ik kan hem in mijn eentje oversteken.
Breng jij me tot aan de oever ?’
Ze liepen samen naar de rivier.
Op de oever zei haas : ‘Nu moet ik echt gaan.
Jij blijft hier, bij eend, olifant en muis.
Je kunt aan me denken, als ik er niet meer ben.
En ik vind het fijn als je eend, olifant en muis
verhalen over me vertelt.’
Haas omhelsde wasbeer.
Even hielden ze elkaar stevig vast.
‘Ik had graag bij je willen blijven,’ zei haas.
Toen liep hij naar het water.
Hij stak zijn poot omhoog en zwaaide
voor de laatste keer.
Haas verdween tussen het riet.
Wasbeer zag hem nergens meer.
Hij hoopte dat haas veilig aan de overkant
was gekomen en het daar mooi vond.
Verdrietig ging wasbeer op een steen zitten.
Hij huilde een beetje.
De tranen brachten hem op de een of andere manier wat  troost.
Hij dacht aan haas.
Haas had vaak gezegd : ‘Alles heeft een begin en een eind.’
 ‘Dat is zo,’ fluisterde wasbeer.  
Hij haalde diep adem en zei hardop : ‘Alles heeft een
begin en een eind.’
Toen liep wasbeer naar huis.
Hij omhelsde eend, olifant en muis.
‘Haas is de grote rivier overgestoken,’ zei hij zacht.
‘Komt hij nog terug ?’ vroeg olifant.
‘Nee,’ zei wasbeer. ‘Haas blijft aan de overkant.’
Eend, olifant, muis en wasbeer gingen een eindje wandelen. Ze dachten allemaal aan haas.
Opeens struikelde olifant over een steen. Hij viel en zijn trompet rolde uit zijn tas.
Olifant raapte zijn trompet op en begon een liedje te spelen.
Eend sloeg de maat en muis pakte zijn fluit.
Ze maakten de hele avond muziek
en zelfs wasbeer danste mee.
Het was al nacht toen ze naar huis gingen om te slapen.
‘Wasbeer, slaap je al ?’ vroeg muis.
‘Mmm,’ antwoordde wasbeer.
‘Denk je dat haas onze muziek gehoord heeft ?’
‘Natuurlijk,’ zei wasbeer gapend.
‘Dan moeten we vaker muziek maken.’
‘Ja,’ fluisterde wasbeer.
Toen was het weer stil.
Alleen de wind ruiste door de bomen.
        Armin Beuscher en Cornelia Haas



2 opmerkingen:

  1. Hey Heidi,ik heb vandaag geluisterd naar het liedje en het heeft me tot tranen gebracht.Het neemt toch even je adem weg maar de tekst vind ik heel bijzonder.ik vind je ongelofelijke lieve en sterke vrouw!
    Xxx Sandy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel ontroerend hé, prachtig lied.
      Bedankt Sandy! Ik ben heel blij je te mogen kennen!
      xxx

      Verwijderen