Ons verhaal

Eerst had ik deze rubriek "Het hele verhaal" genoemd. Ik kwam echter tot het besef dat het dan een heel boek zou worden. Misschien een goed idee, maar voor later.
Het wordt dus meer een schets van de belangrijkste gebeurtenissen, ons verhaal.

Na een gezonde zwangerschap werd Kobie thuis geboren op 1 augustus 2010. Alles verliep prima, het was een vlotte bevalling. Maar al gauw bleek er iets mis. Ze ademde niet... De mug was ogenblikkelijk ter plaatse. Alles bleek dan toch in orde.

Alleen bleef de vroedvrouw zich zorgen maken omdat Kobie heel bleek was en wat slapjes.
Omdat deze symptomen een infectie konden betekenen, werd er bloed genomen. Wij waren in paniek, Kobie moest misschien opgenomen worden voor een antibiotica-kuur.
De bloedwaarden bleken zeer abnormaal, de dokters wisten niet helemaal wat er aan de hand was.
We werden diezelfde avond nog opgenomen in het plaatselijke ziekenhuis.

De volgende ochtend werd Kobie overgeplaatst naar het universitaire ziekenhuis. Er bleek meer aan de hand dan een infectie.
De dag daarna kregen we de diagnose, acute myeloïde leukemie. Wat er op toen door ons heen ging kan ik op deze moment niet beschrijven...

Vanaf dan is de echte hel begonnen. Voor we het beseften lag Kobie, 5 dagen oud, aan de chemo. Zéér zware chemo dan nog... Het was één en al chaos.
De lijdensweg voor Kobie was enorm. Ik bespaar de mensen rondom mij altijd van de details, het is gewoon té onmenselijk.
Op 17 augustus 2010 werd ze verlost uit haar lijden.

Een jaar later willen we de stap opnieuw zetten. We zijn terug zwanger! We voelen ons heel broos en breekbaar, maar toch sterk genoeg om door te gaan.
En dan krijgen we de eerste echo op een kleine 12 weken. Het vruchtje leeft niet meer...



9 opmerkingen:

  1. Prachtig gedaan Heidi!! Ik vind het fantastisch dat je op deze manier je verhaal brengt en ik hoop van harte dat het je weer een beetje meer op je eigen pad brengt! xxx Lieve

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dit vind ik bewonderingswaardig Heidi!Ik hoop dat je hierdoor weer je eigen zijn ontdekt.xxx Sandy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel lieve dames! Deze lovende woorden geven me een duwtje in de rug!

      Verwijderen
  3. Respect Heidi! Het moet heel moeilijk zijn om jullie verhaal neer te schrijven. Dank je dat je dit met ons wil delen. Dat je woorden een steun kunnen zijn voor anderen die dezelfde nachtmerrie meemaken. Hoewel ik heel erg meeleef met jullie, is het onmogelijk om precies te bevatten waar jullie dag in dag uit door gaan. Met je blog lukt dat al heel wat beter.
    Liefs. Nele

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heidi en Michael,

    Even slikken toen ik las dat jullie nog een kindje verloren hebben...
    Ben er voorlopig even stil van.
    Komen jullie naar het herdenkingsmisje?

    Katrien (vpke Kobie)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Katrien! Ja hoor, we komen heel graag naar de herdenking!

      Verwijderen
    2. voorlopig heb ik nog een late shift. Ik probeer het nog te wisselen. Maar anders doe ik toch mijn best om langs te komen.

      Verwijderen
  5. Bedankt allemaal voor jullie reakties!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dag Heidi

    Toevallig botste ik op jouw blog, ik was er totaal niet naar op zoek.
    ongeloofelijk toen ik las dat jullie Kobie ook gestorven is aan acute leukemie. Wij hebben ons dochtertje ook verloren op 2 maanden aan acute leukemie.
    Zo zeldzaam, dat hoor ik nooit. Het medische stuk sprak me wel aan op jouw blog omdat ik ook nog altijd (ook al is ze in 2012 gestorevn) met vragen blijf zitten. Onze docjhter had combinatie van acute en lymfatische leukemie dat reeds op stamcellen zat.

    BeantwoordenVerwijderen