maandag 24 maart 2014

Een mens
Druppelt het leven in.
Uit vruchtwater dat draagt.
Leven dat groeit.

Soms vloeit het weg.
Veel te klein nog.
Of ongeboren.

Soms houdt het op.
veel te gauw verleefd.

En weer is er water
dat verdriet heet nu.
En daaruit dan hoop.

Geert De Kockere

woensdag 28 augustus 2013

Seizoenen

Een vroegere schoolvriendin stootte toevallig op mijn blog. Haar neefje is 6 maanden geleden overleden.
Automatisch denk ik terug aan hoe het voor ons was, 6 maanden na Kobie's overlijden. 2,5 jaar geleden dus. Het was toen volop winter, midden januari 2010.
Ik heb een heel duidelijk beeld voor mijn ogen van een dag uit die periode. Ik zat in een stoel aan het raam wat voor me uit te staren. Het sneeuwde. Dat gaf een heel vreemd gevoel. Sneeuw, winter...
Het was toch nog maar net zomer geweest? Een zomer waarvan ik alleen de maand juli bewust heb meegemaakt, het was zo snel voorbij... Heel de maand augustus heb ik van het weer niets maar dan ook niets gemerkt. En de herfst, waar was die naartoe?

Ik weet het nog heel goed, de herfst een jaar later, in 2011. Ik zag de bladeren vallen en vond het zo raar. Het leek zooo lang geleden dat ik de bladeren had zien vallen. En toen besefte ik dat ik een herfst had overgeslagen. De herfst van 2010, verdoofd, verlamd van ongeloof binnen in mijn eigen wereldje...

vrijdag 5 juli 2013

Frambozen

Even uitblazen in de hangmat. De hemel is grijs maar het wordt eindelijk terug wat warmer. Je voelt dat het op komst is, warme zomerdagen. Heerlijk!
Voor ik terug naar binnen ga, neem ik eerst nog even een kijkje bij Kobie haar monumentje in onze tuin.
En dan ineens merk ik prachtige dikke frambozen op! Eindelijk! Die had ik vorig jaar geplant.
Op deze plek hebben we de placenta begraven. De frambozenstruik is er gezet zodat we elk jaar van de vruchten kunnen smullen met Kobie in onze gedachten. Ik kan niet wachten om te proeven. Ooh, wat zijn ze zoet!
Ik voel dankbaarheid. Dankbaar dat ik van de frambozen kan genieten en zovele andere kleine dingen. Dankbaarheid voor de manier waarop we nu in het leven staan. In die zin heeft Kobie ons een geschenk nagelaten, een heel bijzonder geschenk.
En dan schrik ik, er komen emoties naar boven. Een groot contrast met dankbaarheid.
Dat mensje, dat kleine grote wezen.
Tranen stromen. Ook het leven...

zondag 26 augustus 2012

Opnieuw zwanger

Een hele poos is het geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Helemaal in mezelf naar binnen gericht zijn de afgelopen maanden verlopen. Ik voel(de) me zo broos, fragiel, emotioneel.
Opnieuw zwanger! Blijdschap, verwachting, angst, onzekerheid... Ondertussen is het goed zichtbaar voor de buitenwereld. Voorzichtig.

Onlangs had ik een leuke avond met vrienden, er waren ook mensen bij die ik minder goed of helemaal niet ken.
Op het einde van de avond zei iemand van de mensen die ik minder goed kende tegen me: "Is dit dan je tweede zwangerschap?"
Dat is dan weer een andere manier om te vragen hoeveel kinderen je hebt. Helemaal nieuw voor me. Onmiddellijk, zonder nadenken zei ik meteen dat het de derde zwangerschap was. Een vragende blik volgde waarop ik zei dat we een kindje verloren hebben.
Wat bedoeld was als een gewone, vriendelijke conversatie kwam bij mij aan als een schok, hierop was ik helemaal niet voorbereid!

dinsdag 8 mei 2012

Het zit in kleine dingen...

Vanmorgen reed ik langs het dorp waar we vroeger woonden. In het begin was dit te moeilijk maar nu lukt het om daar af en toe te passeren. Wanneer ik bij ons huis aankom, rijd ik opvallend traag en kijk naar boven. Daar, op die verdieping aan de achterkant van het huis, daar in die kamer is Kobie geboren op een prachtige zondagochtend.
De weeën begonnen in het midden van de nacht. Rustig in mijn eentje ving ik de weeën op in het bad. Ik weet het nog heel goed, het is 3 uur in de ochtend. Rond het bad heb ik kaarsjes gezet, het raam staat wagenwijd open. Het maanlicht schittert op het kabbelende water.
En daar liggen we. Jij, Kobie, in mijn buik. We zijn één, samen bereiden we ons voor op wat komen gaat.
Na een uurtje ga ik terug wat rusten in mijn bed, we zullen onze krachten nog hard nodig hebben. Achteraf gezien niet voor de bevalling alleen...
Manlief ligt niets vermoedend naast me in een diepe slaap.

Wanneer ik in mijn auto verder rijd, passeer ik de bank. Daar ben ik ook geweest met Kobie in mijn buik, dacht ik. Plots schiet het me te binnen dat ik daar op een dag aan het prikbord een oproep stond te lezen tijdens het wachten. Een oproep over beenmergdonatie. Ik weet nog heel goed dat ik toen even overwoog om mee te doen, maar voor een zwangere is dat niet aan te raden natuurlijk. Echt wel raar, dat ik daar zo stond over na te denken met kleine Kobie in mijn buik. Kleine Kobie die toen - dit zeiden de dokters achteraf - heel waarschijnlijk al leukemie had...

Daarna reed ik terug naar huis en maakte ik nog een afspraak voor onze oudste dochter bij de tandarts. Het is voor ons een nieuwe tandarts, dus er werd een dossier opgemaakt. Vervolgens vroeg de secretaresse: "En met hoeveel personen komen jullie?"
Op zich een gewone, alledaagse vraag maar ik schrik en stamel: "Euh, alleen Amy".

dinsdag 17 april 2012


Loop niet weg voor je verdriet
Loop niet weg voor je angst
Loop niet weg voor de dood
Verdoezel en bedek ze niet met mooie woorden
Want zo geef je ze een woning
Zo kleed je ze aan
En laat je ze groeien
Zo ontneem je jezelf leven
Wees zacht voor jezelf
Zoek een hand om vast te houden
Voel je pijn en laat je Angst er zijn
Want wie wegloopt voor zijn ervaringen
Loopt weg van zichzelf
En kan nooit vrede vinden
En wie zijn pijn en angst niet toestaat er te zijn
Kan nooit de kracht voelen
Die in hem huist



Uit het boek "Een nieuwe werkelijkheid" van Carolina Bont

donderdag 22 maart 2012

Herdenkingsdienst in het ziekenhuis

Eindelijk was het zover, de herdenkingsdienst waar we zolang naar uitkeken. Het ziekenhuis organiseert elk jaar een herdenkingsdienst voor de kindjes die afgelopen jaar zijn overleden. In een vorige blog schreef ik over waarom we er vorig jaar niet bij konden zijn.

Ergens was ik wel blij. Als we de herdenkingsdienst van vorig jaar niet hadden gemist, waren we er dit jaar niet meer bij geweest. Nu was het een goed moment.
We, mijn man en ik, wandelden door de gangen er naartoe. Als vanzelfsprekend dacht ik terug aan die laatste keer, die keer dat we 's morgensvroeg halsoverkop naar Kobie toerenden. We stapten in de lift, de lift die ik op 17 augustus 2010 met veel paniek tegenhield. Een man met een grote kar die toen stond te wachten op de lift, maakte ik duidelijk niet in te stappen en ons eerst te laten gaan. In tegenstelling tot toen stapten we nu heel langzaam. Rustig wilde ik alle indrukken absorberen. Vol ongeloof wandelden we door de gangen die vreemd maar ook vertrouwd aanvoelden. Waarom toch, waarom kennen wij dit gedeelte van dit ziekenhuis zo goed? Het gedeelte waar je liever niet mee te maken krijgt...

Er is veel volk voor de viering. Ai, helemaal achteraan zitten, daar heb ik geen zin in nu. Gelukkig is er vooraan verrassend veel plaats. We zitten op de tweede rij, niemand voor ons. 

De viering begint. Al bij het eerste liedje ben ik meteen enorm geraakt. Een lied dat ik enkele weken voor het eerst hoorde en waarvan ik al wist het te gebruiken voor Kobie's tweede herdenking volgende zomer thuis:
My precious child:





De pastor legt uit dat op het podium een rivier is nagemaakt. In die rivier zullen we straks vaasjes in de vorm van een druppel plaatsen, symbool voor al de tranen die vergoten zijn, maar die nu samenvloeien in één grote stroom.
Zoals wij hier ook samen zijn tot troost van elkaar, tot steun voor elkaar.
Eerst werden we uitgenodigd een drijfkaarsje te komen aansteken dat je vervolgens in een schaal plaatste. Op die manier worden onze kindjes met liefde en warmte omringd.



Eén voor één werden de namen afgeroepen van de overleden kindjes. Ook de kindjes die zo klein waren dat ze geen naam droegen kregen een druppeltje. Zo kreeg de rivier meer en meer vorm, alles werd mooi verbonden met elkaar.


Op het einde van de viering mocht je het druppeltje van je kindje komen halen. Vele koppels zag ik naar voren komen. Het drong tot me door dat het allemaal jonge mensen zijn, net zoals wij. Jonge mensen met zo een immens groot verdriet. Ik voel dat we niet de enige zijn, ik voel verbondenheid en steun.