Een vroegere schoolvriendin stootte toevallig op mijn blog. Haar neefje is 6 maanden geleden overleden.
Automatisch denk ik terug aan hoe het voor ons was, 6 maanden na Kobie's overlijden. 2,5 jaar geleden dus. Het was toen volop winter, midden januari 2010.
Ik heb een heel duidelijk beeld voor mijn ogen van een dag uit die periode. Ik zat in een stoel aan het raam wat voor me uit te staren. Het sneeuwde. Dat gaf een heel vreemd gevoel. Sneeuw, winter...
Het was toch nog maar net zomer geweest? Een zomer waarvan ik alleen de maand juli bewust heb meegemaakt, het was zo snel voorbij... Heel de maand augustus heb ik van het weer niets maar dan ook niets gemerkt. En de herfst, waar was die naartoe?
Ik weet het nog heel goed, de herfst een jaar later, in 2011. Ik zag de bladeren vallen en vond het zo raar. Het leek zooo lang geleden dat ik de bladeren had zien vallen. En toen besefte ik dat ik een herfst had overgeslagen. De herfst van 2010, verdoofd, verlamd van ongeloof binnen in mijn eigen wereldje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten