vrijdag 10 februari 2012

Herdenking ziekenhuis

Onlangs kregen we een uitnodiging in de bus. Het ziekenhuis organiseert een herdenkingsdienst voor alle kindjes die afgelopen jaar zijn overleden.

Vorig jaar zijn we verhuisd. Omdat er iets was misgelopen bij de post hadden we onze uitnodiging niet tijdig ontvangen. Het leek alsof er letterlijk een mes door mijn hart ging toen we de uitnodiging vonden, een maand te laat. Van alles ging er door me heen. Hadden ze haar naam nu wel vernoemd? Verdorie, ik had net zo'n behoefte aan een herdenking...

Meteen belde ik de pastorale dienst. Wat werd ik daar goed ontvangen! Na een goed gesprek met de pastor werden er nog foto's getoond. Ik kreeg het boekje mee van de viering én een aandenken dat ze voor elk kindje hadden gemaakt. Ik was zo opgelucht te horen dat Kobie haar naam wel werd vernoemd. Daarna was er op dienst intensieve neonatale zorgen ook nog ruimte voor een goed gesprek. Zulke dingen zijn belangrijk in een rouwproces, gelukkig beseffen ze dat in het ziekenhuis!

Steunende woorden van iemand: "Ik denk dat her-denken gewoon nog niet van toepassing is, omdat ze waarschijnlijk nog niet 1 dag uit jullie gedachten is gegaan."

Maar Kobie wordt dus dit jaar opnieuw vernoemd, ik ben de mensen van de organisatie zo dankbaar daarvoor!
We zijn wel met dubbele gevoelens op de uitnodiging ingegaan. Normaal gezien zou ik nu immers al goed zichtbaar zwanger geweest zijn. Dan zou ik nooit naar de viering zijn gegaan.
Maar anderzijds komt het wel heel goed uit, misschien kunnen we ons pas verloren kindje in gedachten mee herdenken. Als het verdriet tegen dan niet nog steeds te broos is natuurlijk, we zien wel.

In het boekje van de viering vonden we het volgende verhaal terug, we gebruikten het op onze eigen herdenking van augustus 2011:


Het verhaal van de drie bomen

Gisteren was ik in het bos.
Op zoek naar drie bomen,
Drie bomen die ik gekend had.

Drie bomen
Die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie
Op een andere manier mee om gegaan waren.

Gisteren.
Vandaag heb ik ze gevonden.

De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies
En zei ieder voorjaar
Als de zon hem uitnodigde om te groeien:
“Dat kan ik niet want ik mis een tak”.

De tweede boom was geschrokken van de pijn
En had snel besloten
Om het verlies te vergeten.


De derde boom was ook geschrokken van de pijn.
Had diep gerouwd om het verlies.
En het eerste voorjaar
Dat de zon hem uitnodigde te groeien
Had hij gezegd: “Dit jaar nog niet”.
Maar de zon kwam het jaar daarop terug.

Nu zei de boom:
“Ja zon, verwarm mij,
Opdat ik mijn wonde kan verwarmen en verzorgen.
Mijn wonde heeft warmte nodig
Zodat hij weet dat hij erbij hoort”.

En het derde jaar dat de zon terugkwam
Sprak de boom:
“Ja zon, laat mij maar groeien,
Want er is nog zoveel te groeien!”

Na wat zoeken vond ik de drie bomen.

De eerste boom was klein gebleven.
De plaats van de wonde was duidelijk te zien,
Het was het hoogste punt van de boom.

De tweede boom was geen boom meer.
Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien.
De plek van de wonde moest ik zoeken
Achter een heleboel bladeren die ik vond.

De derde boom was het moeilijkst te vinden,
Want ik had niet verwacht
Dat hij zo groot en sterk was geworden.
Maar ondertussen kon ik hem herkennen
Aan de dichtgegroeide wonde
Die heel ontvankelijk in het zonlicht stond!

(Evert Landwaard)







Geen opmerkingen:

Een reactie posten