dinsdag 8 mei 2012

Het zit in kleine dingen...

Vanmorgen reed ik langs het dorp waar we vroeger woonden. In het begin was dit te moeilijk maar nu lukt het om daar af en toe te passeren. Wanneer ik bij ons huis aankom, rijd ik opvallend traag en kijk naar boven. Daar, op die verdieping aan de achterkant van het huis, daar in die kamer is Kobie geboren op een prachtige zondagochtend.
De weeën begonnen in het midden van de nacht. Rustig in mijn eentje ving ik de weeën op in het bad. Ik weet het nog heel goed, het is 3 uur in de ochtend. Rond het bad heb ik kaarsjes gezet, het raam staat wagenwijd open. Het maanlicht schittert op het kabbelende water.
En daar liggen we. Jij, Kobie, in mijn buik. We zijn één, samen bereiden we ons voor op wat komen gaat.
Na een uurtje ga ik terug wat rusten in mijn bed, we zullen onze krachten nog hard nodig hebben. Achteraf gezien niet voor de bevalling alleen...
Manlief ligt niets vermoedend naast me in een diepe slaap.

Wanneer ik in mijn auto verder rijd, passeer ik de bank. Daar ben ik ook geweest met Kobie in mijn buik, dacht ik. Plots schiet het me te binnen dat ik daar op een dag aan het prikbord een oproep stond te lezen tijdens het wachten. Een oproep over beenmergdonatie. Ik weet nog heel goed dat ik toen even overwoog om mee te doen, maar voor een zwangere is dat niet aan te raden natuurlijk. Echt wel raar, dat ik daar zo stond over na te denken met kleine Kobie in mijn buik. Kleine Kobie die toen - dit zeiden de dokters achteraf - heel waarschijnlijk al leukemie had...

Daarna reed ik terug naar huis en maakte ik nog een afspraak voor onze oudste dochter bij de tandarts. Het is voor ons een nieuwe tandarts, dus er werd een dossier opgemaakt. Vervolgens vroeg de secretaresse: "En met hoeveel personen komen jullie?"
Op zich een gewone, alledaagse vraag maar ik schrik en stamel: "Euh, alleen Amy".

2 opmerkingen: