Hoeveel kinderen heb jij?

Sinds Kobie's overlijden is mijn vriendenkring niet meer zoals ervoor. Alles verandert na zo'n ingrijpende gebeurtenis waardoor er sommige vrienden gewoon wegvallen. Het klikt ineens niet meer zoals voorheen, ze lijken je niet te begrijpen, je groeit uit elkaar.

Vooral in het begin overkwam me het wel vaker zoals die keer dat ik aan de telefoon was met een vriendin. Een heel onhandig gesprek. Een gesprek waarin je voelt dat men je vraagt hoe het met je gaat zonder het antwoord aan te kunnen. Al heel gauw gaat het dan over koetjes en kalfjes. En daar was ik nog lang niet klaar voor. 

Of soms doen de mensen gewoon alsof er helemaal niets aan de hand is. Ze praten over van alles en nog wat, ook al geef je zelf aan graag over je overleden kind te willen praten. Heel zwaar is dat (ongetwijfeld voor beide partijen). 

Na enkele maanden kwamen er stilaan andere mensen in mijn leven, vriendinnen waar ik echt iets aan heb. 

In het begin was het heel moeilijk nieuwe contacten te leggen. Binnen korte tijd krijg je telkens de vraag: "Hoeveel kinderen heb jij?" of "Willen jullie nog een tweede?"
Op een zeker moment ben ik eraan gaan wennen maar vooral in 't begin kwamen deze vragen hard aan.
Ik heb er lang niet altijd zin in maar het geeft me wel de gelegenheid mijn verhaal te doen. En dat is nodig, want zonder dit verhaal weten de mensen niet wie ik werkelijk ben. Het hoort bij mij, Kobie hoort erbij.
Voor altijd.