Haar kamertje

We kregen telefoon van het ziekenhuis. We mochten die ochtend Kobie's box (haar kamertje) komen bezoeken. Onze gejaagdheid en paniek deed ons terugdenken aan maanden geleden, toen ze ons opbelden dat we dringend naar het ziekenhuis moesten komen.

Er ging vanalles tegelijk door ons hoofd. Konden we dit echt wel aan? Was het wel zeker datgene wat we wilden?
Al maanden waren we aan 't wachten op dit telefoontje.

Enkele weken na Kobie's overlijden vroegen of we haar box eens terug konden zien. Dat bleek heel moeilijk, die box was immers constant bezet. Met toestemming van de ouders zou dat wel kunnen, maar dat zou té zwaar zijn voor ons, dat wilden we niet. Meer dan een half jaar heeft het geduurd. We gingen ervan uit dat het wel nooit zou kunnen.

Maar nu zou de box vrijkomen. Het kindje dat er lag was overleden. In de andere boxen liggen er meerdere kindjes, deze box is er eentje voor specialere of moeilijkere situaties. De ouders waren nu nog in de box met het kindje.
Vanaf ze zouden weggaan laten ze de box speciaal voor ons even leeg. We moesten dus wel wat timen, we wilden niet dat er een ander kindje moest wachten door ons.
Het was een heel naar gevoel, er was weer een kindje overleden in box 9. We konden ons beeldig voorstellen dat de ouders daar nu zaten met hun kindje. Brood en een tas koffie, een paravent voor de deur... Na een uurtje of zo zouden ze dan naar het "andere kamertje" gebracht worden. Een kamertje vlak naast de dienst, mooi ingericht en met een wiegje.

Helemaal zenuwachtig kwamen we op de dienst aan. Vanaf de eerste stap door de gangen was het alsof we terug stapten in de tijd. Die rode deur, de geur van de zeep waarmee we wel 10 keer per dag onze handen wasten.
Er stond een vader gretig zijn handen en onderarmen te wassen, wat een gelukkig man dacht ik...en toch niet. Ik was heel blij dat hij ons verhaal niet kende.
De tranen vloeiden al nog voor we haar box binnen waren. Er speelde zich een film in de tijd af, alles kwam in één keer naar boven. Haar lijdensweg... en de onze.

Voor mij was dat bezoekje heel belangrijk in de verwerking. Het was een eerste stap in het verwerken van wat ons kleine meisje allemaal had moeten doorstaan. Daar was ik nog steeds niet aan begonnen.
Het feit dat ze er niet meer is, is ontzettend zwaar. Maar alles wat we haar hebben zien meemaken te moeten verwerken, is minstens even moeilijk.

We zijn de mensen van de dienst ontzettend dankbaar. Ze hebben veel moeite gedaan om ons zo goed mogelijk op te vangen. Het zijn soms maar kleine dingen die een groot verschil maken.